Afmælismyndband

5 ára útgáfuafmæli!

Í dag á Lína 5 ára útgáfuafmæli. Í tilefni af því er afmælisleikur á facebook (5 heppnir fá áritað bók) og svo útbjó hún Hildur Enóla stórskemmtilegt myndband í tilefni dagsins sem rennir yfir meðal annars yfir þróun sögunnar (sérstaklega hvað myndskreytingar varðar).

Svona leit Lína út þegar hún spratt úr höfðinu á mér 2008.

Svona lítur hún hins vegar út 2011, þegar bókin sjálf kom út.

Spurning hvernig hún mun koma til með að líta út í næstu bókum…

 

 

4 ára útgáfuafmæli!

Lína mín á fjögra ára útgáfuafmæli en í gær voru 4 ár síðan Lína kom til mín úr tollinum. 🙂 En 20.okt er líka talin sem afmælisdagur hennar þar sem þá hélt ég fyrsta útgáfuteitið og gaf hana formlega út. 😉

Það hefur ýmislegt gerst á 4 árum og er hér dæmi um það sem gerðist bara á einu ári. (á gömlu heimasíðunni – en það vantar meira segja í upptalninguna)

http://linadescret.blogspot.is/2011/10/synishorn.html

Skultast í búðir með bækur, haldin útgáfuteiti, upplestrar, farið á sýningar osfrv og það með fullu námi í Myndlistarskóla Reykjavíkur í Myndlista- og hönnunardeild en ég útskrifaðist þaðan 2012.

En síðasta sumar útskrifaðist í Kvikmyndaskóla Íslands af Handrit og leikstjórn. 🙂 Á þessum árum hef ég líka gefið út 2 smásagnasafn með Rithringnum (2012 og 2013) og myndabandaskáldsagan Endless Breakfast á einmitt 2 ára útgáfumæli á hrekkjavökunni! 😀

Gleðileg jól!

Afmælissaga endurútgefin í tilefni af afmæli Nightmare

Myndataka æðstu skaparanna fyrir 15 árum síðan.  

Sjöundi destroyaníta.  Fyrsti hluti.  

,,Til hamingju með sextíu og fimm ára afmælið, Sylvester að því ógleymdu að hafa loksins náð því takmarki að vera æðsti skapari.”  Æðstu skaparnir fimm klappa ákaft þar sem þeir eru allir samankomnir í hásætissalnum og mynda stóran hring utan um Sylvester Light.  Þrátt fyrir gleðina sem skín úr andliti skeggjuðu mannanna í skjallahvítum kyrtlunum, er það ekki gleði sem hreiðrar um sig í hjarta Sylvester.  Hann skilur ekki depurðina sem færist yfir hann í stað þess að gleðjast yfir að hafa náð loksins að afmá skömmina sem langafi hans hafi fært yfir fjölskylduna.  Jafnvel afmælisdagurinn hans er ekkert nema minning um þann tíma sem hann hefur sólundað í vitleysu.  Líðan hans verður engri betri við minninguna um að hann sé yngsti æðsti skapararinn í sögunni.

,,Takk…takk…almáttugu herrar.”  Smá rjóði færist í kinnar Sylvester eftir sem klappið verður háværra og bermáli ótt í stórum salnum og þrátt fyrir að rjóðu kinnarnar séu vel faldar undir snjóhvítu skeggi hans, snýr hann sér undan.  Augnaráð hans lendir á Afternoon Tea og hann á helst von á því að sjá biturleika í blaðgrænum augum hans en þvert á móti virðist Tea brosa einna mest þar sem hann klappar saman kubbslegum höndum sínum.
Varla hefur hann fyrirgefið mér fyrir að handtaka yngsta soninn hans?  Þó ég gerði það fyrir réttlætið.  Það varð að stoppa Descret…hann var hættulegur heimsfriðinum.
,,Langafi þinn hefði verið stoltur af þér!”  Sunrise slengir risavaxinni hönd um Sylvester svo hann missir andann.  Þreytuleg perluhvít augu Sylvester mæta gulllituðum augum Sunrise.
En ég vil ekki að sé stoltur af mér…langafi framdi verstu grimmdarverkin í sögu æðstu skaparanna fyrir utan að það er honum að kenna að Light ættin hefur í heilar tvær kynslóðir misst af sjötta æðsta skapara sætinu.  Sætinu sem hafði verið gulltryggt frá því að saga skaparanna hófst.  Sylvester hafði þurft að ganga undir stranga yfirheyrslu hjá Night Truth, til að æðstu skaparnir gætu verið þess fullvissir um að hann hefði ekkert í hyggju í líkingu við það sem langafi hans hafði gert.
Sylvester verður litið upp á myndina af langafa sínum, sem hangir beint fyrir ofan langborðið og hugsar biturlega með sér, að ef ekki væri fyrir synd langaafa hans, hefði hann sjálfur getað lifað eðilegu lífi í stað þess þurfa allt sitt líf að keppast að því að verða æðsti skapari.  Einungis til þess að ættin hans þyrfti ekki lengur að lfia með þessa skömm.  Ef hann hefði ekki Tammý sína og Tómas, þá væri engu líkara en að hann væri fangi örlaga sinna.

,,Komdu, Nightmare.  Það er komið að myndatökunni.”

Sylvester hrekkur upp úr hugleiðingum sínum við að Sunrise dragi hann með sér að enda píramídastigans.  Sylvester tekur fyrst eftir því núna að þeir eru komnir út úr höfuðstöðvunum.

Reyndar er sonur hans hreint ekki ánægður með að hann hafði sólundað mest öllum tíma sínum í vinnu og því hafa þeir feðgarnir ekki talast við í lengri tíma.  Ætli hann sé komin með fjölskyldu…?  Sylvester gleymir því oft að sonur hans er ekki lítill lengur.  Það auðveldar honum samt reikningsdæmið að bróðir hans skuli vera jafn gamall syni hans.  Tuttugu..þeir eru víst báðir orðnir tuttugu ára.  Og Phílípus er orðinn þrítugur með eiginkonu og fimm ára gamla dóttur…það er órúlegt hvað tíminn hefur flogið.
Þessi sólríki dagur sem bakar stéttina fyrir framan alheimsstöðvarnar og lætur frumskóginn fyrir neðan líta enn grænni út en venjulega, fær Sylvester til þess að gleyma því og lifa í eitt augnablik í þeirri blekkingu að þessi hroðalegi atburður fyrir fimmtán árum síðan hefði aldrei gerst.  Né sá sem átti sér stað tveimur árum eftir það.  En það var reyndar ófrávíkjanlegt, hluti af örlögum þeirrar fjölskyldu, nátengt skaparastríðrinu, ólíkt því sem hafði gerst fyrir fimmtán árum.  Það var val.  Val, sem Sylvester á enn þann í dag erfitt með að skilja og hann mun aldrei geta fyrirgefið besta vini sínum fyrir að hafa tekið þessa ákvörðun.  Honum leið eins og hann hafði sjálfur átt í dauða hans, rétt eins og með Reddý sinn fyrir fimmtíu og níu ára síðan.  Hann gleymir ekki hvernig rauði hvolpurinn engist um og vældi, þar sem hann leystist upp smá saman upp fyrir augum hans.  En það eina sem Reddý hafði gert af sér var að hafa tortímandamátt.  Fyrir það þurfti Sylvester að losa sig við hann, alveg sama hversu mikið hann grátbað foreldra sína um sýna að miskunn.  Alveg sama hversu..
Þetta hlaut að vera ein af ástæðunum fyrir því að hann hneppti sig og Phílípus í ósýnilega fangelsið.

,,Nightmare…?”  Sunrise veifar hendi fyrir framan augu hans.

Nightmare…já það er víst nafnið sem ég valdi sem æðsta skapara.  Honum fannst ekki annað við hæfi þar sem langafi hans hafði borið nafnið Horror, að fylgja í fótspor hans með álíka hroðalegu nafni.  Hann átti víst að vera álíka hræðilegur og Horror, fyrir utan að hann mátti ekki ganga eins og langt, en það hafði Sunrise sagt við hann í gamni eftir að Sylvester hafði svarið æðsta skapara eiðinn í morgun.  Hann grettir sig við minninguna.  Vígsluathöfnin var allt öðruvísi en hann hafði ímyndað sér.

,,Ég sver við alla guðina, þann sem er á jörðu niðri jafnframt þá sem eru fyrir ofan ykkur, að ég mun fylgja í einu öllu því sem að guðinn, Sunrise Hope II segir mér að gera.  Hvort sem það er eitthvað fáránlega skammarlegt eða háalvarlegt og stríður gegn minni betri vitund.  Sama hvort…sama hvort…”
Sylvester leit snöggt til hliðar þar sem Sunrise klappaði á öxl hans:,,Þarf ég virkilega að segja þetta, almáttugi herra?”
,,Þú verður að klára eiðinn, Sylvester.  Ef þú vilt verða æðsti skapari.”  Sunrise glotti þannig að glottið tók yfir stóran part af andliti hans.
Sylvester andvarpaði og hélt áfram, rjóður í kinnunum:,,Sama hvort það þýði að ég þurfi að hlaupa um nakinn með nærbuxurnar á höfðinu…”  Sylvester klemmdi saman tönnum þegar hann heyrði hávær hlátursköll Sunrise.  Af hverju líður mér eins og ég sé að ganga inn í eitthvað strákaparafélag en ekki vera einn af æðsta valdi heimsins!?
,,Kláraðu eiðinn, Sylvester Light,”  sagði róleg rödd Plea eins og Sylvester hefði aðeins verið að tala um veðrið og rúbínrauð hans horfðu tilfinningalaus á hann.
Sylvester ræksti sig og hélt áfram:,,Sömuleiðis verð ég að fylgja því í einu og öllu sem hinir æðsti skaparnir segja mér, þó að vissulega gildi það ekki um eitthvað fáránlega skammarlegt.  Það eitt á við um boð Sunrise.”
Æðstu skaparnir klöppuðu og Sunrise blístraði.  Sagði að nú væri vígluathöfnin lokið og bara myndatakan eftir.
Sylvester andaði léttar.  Hann hafði komist í gegnum þessa fáránlegu vígsluathöfn sem virtist taka eilfíð, sem hafði byrjað með háalvarlegum kórsöng þar sem æðstu skaparnir sungu allir skaparaeiðinn (meira segja Betrayal sem aldrei segir neitt, virtist syngja með ef marka mátti augnhreyfingar hans), þurft að hlaupa í gengum fáránlegt hindrunarhlaup á meðan Sunrise henti litlum sólarboltum í hann, tekið þátt í kappáti (Sylvester mun aldrei aftur líta á Createísinn sömu augum) og að lokum farið með þennan fáránlega eið…já, allt sem Sunrise kom nálægt þurfti hann að gera fáránlegt.
,,Þurftuð þig virkilega að ganga í gegnum þennan fáránleika þegar þið urðuð æðstu skaparar?” Hvíslaði Sylvester að samsköpurunum sínum eftir að Sunrise hafði farið út að undirbúa myndatökuna.
Plea hristi höfuðið:,,Nei, þennan langa tíma sem hefur liðið á milli þess að fá nýjan æðsta skapara, hefur Sunrise nýtt til að þess að gera vígsluathöfnina eins fáránlega og hægt er.”
,,Hefði mátt vita það…”
,,Eiðurinn er reyndar eins..”
,,Hvað þá!?”
,,Jæja, strákar mínir drífið ykkur út á tröppurnar.”  Sunrise klappaði saman lófunum eins og hann væri að safna saman leikskólakrökkum upp í rútu en ekki æðsta valdi heimsins.
Sylvester andvarpaði þar sem hann flýtti sér á eftir hinum æðstu sköpurunum, sem gengu jafn hægt út og þeir væru á leið í jarðarför hjá mönnum án krafta.  Fyrir utan Tea sem hljóp út eins og lítill smástrákur sem vildi komast sem fyrst út að drullumalla.  Hvernig gat langafi minn þolað að vera með þessu Sunrisefífli…?  Æ,já það hlýtur að vera ástæðan fyrir því að hann snappaði að lokum…

,,Nightmare?”
,,Huh..uh…ó, fyrirgefðu almáttugi herra.  Varstu að…segja eitthvað!?”  Nightmare hentist hátt upp í loft þegar í stað stóra guðsins er kominn lítill drengur…nei við reyndar við nánari skoðun sér hann að þetta er lítill skeggjaður maður.
,,Hvað í..hvað á þetta að þýða, Sun…almáttugi herra?”  Allur biturleiki Nightmare hverfur eins og hendi væri veifað og verður að reiði.
,,Ég er að gera mig kláran fyrir myndatökuna.  Hvað annað? Og þú átt að halda á mér…”  Sunrise litli bendir á Nightmare með feitum fingri.  Hvað þá…!?  Loks fær Nightmare nóg.  Snjóhvít hár hans og perluhvítu augun ásamt skjallahvítakyrtlinum verður allt saman rautt í stíl við hár og skegg æðsta skaparans Plea.
,,Hva…nei!?  Kemur ekki til hellamanískra greina.  Ég er búin að fá Sunrise.  Ertu virkilega ekki búin að láta mig ganga í gegnum nógu mikið kjaftæði…þú!?  Nightmare grípur fyrir munninn.
Ó,nei. Hafði hann virkilega hrópað að guðinum og skammað hann eins og lítinn krakka?  Jafnvel þótt hann ætti það svo skilið.  Hann getur svo gleymt því að vera æðsti skapari núna…. Bless lífstakmark…bless allar fórnir…æ, ég á þó alltaf konu mína og son.
,,En Sylvi…”
Nightmare er undrandi að sjá augu Sunrise litla verða stór og efri vörina hans titra.  Nei…í guðanna bænum, ekki er hann að fara að..gráta..?  Nightmare átti von á miklum skömmum frá honum en þess í stað heyrir hann lítið snökt.
,,Ó, allt í lagi.  Ég skal gera það…”
Sunrise stekkur upp og kýlir út í loftið:,,Jeiii!”
,,En…bara í þetta eina skipti.”
Hunangsgulur kollur Sunrise hristist ákaft:,,Að sjálfsögðu!”
Nightmare tók Sunrise upp í þann sama sama mund og myndatökumaðurinn bað þá um að taka sér stöðu.

Goðsaga heim Línu Descret

Frá 6-12.nóvember (destroyanítamánuður)  var stríðið milli tortímanda og skapara en það var árið 24 fyrir 976 árum.

Sagan segir að stór hvellur hafi skapað sólina, jörðina, himinn og hafið.  Við sólarupprisuna var til aðalguðinn Sunrise I, faðir Sunrise Hope II og geislar sólarinnar, varð gyðjan Sífíría Light.  Sunrise átti með henni, sex börn, Morning sem fæddist að morgni, afternoon, fæddur á eftirmiðdegi, evening, kvöldi til, night, nóttu til og dawn, við sólarupprás.  Einnig áttu þau saman nokkrar dætur og sköpuðu tortímendur í sitthvoru lagi, til þess að berjast við ógn sem ógnaði Hellamanía.

Sunrise II var skapari skapaður af Sunrise I einum og átti að hafa yfirsjón með Creation.  Creation var þó ekki til á þeim tíma og því hafði Sunrise ekkert fyrir stafni til að byrja með og heimtaði fljótlega að pabbi hans myndi skapa jörðina.  Menn voru skapaðir á Creation.  Þeir sem óttuðu myrkrið en elskuðu sólina, urðu skaparar af sólarljósinu.  Þeir sem elskuðu myrkrið, en hötuðu sólina, urðu að tortímendum frá tungsljósinu.  Þeir sem hræddust hvort tveggja í senn, myrkið og sólina, þar sem þeir földu sig í hellum, urðu menn á krafta.

Samband skapara og tortímanda var vinsamlegt til að byrja, allavega hjá guðunum í Hellamanía.  En, það slóst oft í odda á milli þeirra í Creation, með mennina án krafta í miðju þeirra hringiðu, þegar þeir voru að berjast um yfirráðasvæði.  Skaparar höfðu menn án krafta undir sinn verndarvæng til þess að vernda þá fyrir hræðilegu tortímendunum, sem ógnuðu þeim með tilvist sinni einni.

Tuttugu og fjórum árum eftir sköpun Creation, dundi sú ógæfa við að stríðið hófs á himninum, sem hafði skelfingar afleiðingar fyrir tortímendur Creation, en kúgun þeirra fór bara stigavaxandi með árunum.  Það er sagt að Sunrise II, sem þá bar nafnið Sunrise Fear en ekki Hope, hafi komið niður til Creation og verið sáttasemjari á milli tortímanda, skapara og manna, þó að raunin hafi verið sú að tortímendur fengu minnstan skerfinn af þeirri málamiðlun.

Creation, hafði eitt sinn samanstaðið af mörgum löndum, en Sunrise dró flest þeirra saman, þannig að þau urðu á stærð við eina heimsálfu og skapaði háa fjallgarða í kring, þannig að ekki var lengur hægt að komast að sjónum og hitabeltiseyjunum fyrir utan og allir þeir sem að ekki bjuggu fyrir utan, lokuðust inni.  Enginn veit nákvæmlega af hverju hann greip til þessa ráðs, en margir vilja halda því fram að hann hafi gert þetta til þess að ógna fólkinu og fá það til þess að hætta að slást að eilífu.

Sjötíu og sjö árum seinna, árið hundrað og einn, var borgin Create stofnuð, alheimshöfuðstöðvarnar og skaparaskólinn.  Þrátt fyrir að Create var enn ein innilokunin, voru skaparar og menn þakklátir fyrir verndina sem Sunrise veitti þeim, en á sama tíma var Credes stofnað, þar sem allir tortímendur þess tíma voru geymdir.  Þá voru það ekki þjálfunarbúðir, heldur hverfi fyrir undan Create.  Dawn Horror, langafi Nightmare, var sá, sem tók löngu seinna við stjórn Credes og breytti því í þjálfunarbúðir.  Margir hafa þó haldið því fram að hryllilegar tilraunir á tortímendum hefðu farið þar fram, þar til að hann var tekin af lífi fyrir… Þá var Credes breytt í alvöru þjálfunarbúðir, eða svo segir sagan.

Dagsetning dagsins

30.október, stofndagur Skaparaskólans og alheimshöfuðstöðvanna byggðar fyrir 900 árum, árið 101.

 

Tárið-Hliðarsaga- Sunrises lyfta

-Hliðarsaga úr crossover sögunni en þennan kafla er hægt að lesa sjálfstætt þótt að ýmislegt hafi gerst.

Eitt háværasta samtal á sér stað í hótelinu hjá Sunrise.  Þó eru engin orð sem heyrast, heldur brakir og brestir, skellir, högg, þar sem hlutir eru rifnir niður af veggjum, rúður eru brotnar, gólfjalir rifnar upp, holur barðar í þunn skilrúmin með hnefunum.  Þar til…

,,Þetta er komið gott.”  Nightmare slær hendi út í loftið í þann mund sem Phílí ætlaði að henda dýrindis postulíni á gólfið.

,,Oh, í alvöru…?”  Phílí leggur handmálaða postulínsdiskinn varlega niður á viðarskenkinn og eltir Nightmare, eins og hlýðinn hundur út úr húsinu.

,,Já.”  Nightmare þykir með ólíkindum hvað hegðun hans Phílís hefur breyst á einum degi.  Hann vék ekki frá Nightmare allan tímann sem þeir voru að skemmta sér…eh fá útrás í að eyðileggja húsið.  Hann eyðilagði líka bara þá hluti sem að Nightmare var að eyðileggja.  Byrjaði á því að henda niður hátalaranum niður úr öðru horninu og stappaði á hátalarann nákvæmlega eins og Nightmare hafði gert.  Það var líka Nightmare sem hafði tekið upp postulínsdisk í sömu mund og Phílí en hætt við á síðustu stundu að grýta honum í gólfið eins og hann langað til.  Honum leist skyndilega ekkert á að vera hvetja Phílí til þess að eyðileggja hluti.  Það var ekkert sérlega gott fordæmi.

Þeir standa fyrir utan húsið, þar sem platlíkin hengu í þakrenninum og höfðu verið slátrað eins og tortímendum.  Nigthtmare vissi varla hvað hann var að gera þarna fyrir utan.  Það síðasta sem hann vildi var að vekja upp slæmar minningar hjá drengnum um þennan martraðarkennda klukkutíma, sem hefði alveg eins getað verið margir klukkutímar.  Allt hafði gerst svo hratt og hægt á sama tíma.  En Nightmare hafði fundist eins og hann yrði að ganga úr skugga um að það væru raunverulega engin lík og Phílí fylgir í humátt á eftir honum, þar sem hann gengur hringinn í kringum húsið til að fullvissa sig um að þetta hafii allt verið plat.  Engin blóðslóð, engin reipi, engin lík.  Bara endurkast af sterkri nætursólinni á þakskífunum sem blindar þá um stund en annars ekkert óeðlilegt.  Það heyrist fuglasöngur og þeir sjá hvar fuglarnir kroppa í jörðina og leita að æti.  Sú sýn fullkomnar friðsælumyndina og Nightmare rétt nær að stoppa Phílí sem ætlar að klappa fuglunum, enda hafði hann aldrei áður séð alvöru fugla í návígi.

,,Má ég bara…?”  Phílí spennir greipar, þar sem Nightmare dregur hann með sér inn húsið.

,,Nei,”  segir Nightmare án þess að líta við eða sleppa af honum takinu.

,,Gerðu það.”

,,Nei.”  Allt í einu líður Nightmare eins og hann sé að reyna stoppa æstan hund frá því að leika sér við fugla en ekki táningsdreng frá því að….gera eitthvað við þá.  Þegar hann áttar sig á fáranleikanum, sleppir hann takinu af handleggnum á Phílí sem enn heldur áfram að biðja með spenntar greiparnar:,,Gerðu það…bara þetta eina…”

,,Nei, ég sagði nei og þar við situr.”  Hvað er þessi drengur eiginlega gamall?  Skilur hann ekki hvað nei þýðir?  Hundasamlíkingin víkur skyndilega fyrir litlum dreng að væla um nammi.

,,Af hverju má ég ekki kveikja í húsinu?”

Litla drengja samlíkingin gufar upp eins skot, eins og hitinn úti hefði brætt hana.  Nightmar snýr sér gapandi að undrun að Phílí og verður enn meira að hissa að sjá hvernig ákveðnin skín úr ljósbláum augum hans:,,Kveikja…í húsinu?  Ertu frá þér?  Hvað sagði ég þér í byrjun?”

,,Að engin eyðing væri leyfileg.  Bara eyðilegging en…”

,,Að nota tortímandakrafta þína telst vera eyðing!” Hreytir Nightmare út sér og er enn skelkaður á þá því sem að Phílí hafði stungið upp á.  Hvað gengur eiginlega að drengnum? Hvernig dettur hann í hug að biðja um þetta?  Ég hefði aldrei átt að leyfa honum að skemmta hluti.  Hann kann ekki að stoppa..hann…

,,En þá værirðu virkilega að senda Sunrise skilaboð um hvað hann er mikið fífl.”

Þrátt fyrir frekjutóninn í röddinni, þá getur Nightmare varla annað en andað léttar yfir að þetta væri ástæðan fyrir íkveikjuþörfinni.  Almennur prakkararaskapur eða uppreisn en ekki óslökvandi þörf til þess að eyða.

,,Heyrðu svona segir maður ekki,”  segir Nightmare annars hugar og nær ekki að vera sannfærandi í skammarræðu sinni.  Enda hefur drengurinn lög að mæla.  Helst langar honum til að klappa drengnum á kollinn fyrir að hitta naglann á höfuðið, en veit ekki alveg hvað guðinn myndi segja við því að einn að æðstu sköpurunum væri samþykkur því að talað væri illa um hann.  Alveg sama hversu mikið hann á það skilið

,,En er það ekki satt?”  Phílí starir á hann með þessu saklausu bláum augum eins og hann sé í alvörunni að bíða eftir klapp á kollinn fyrir að segja sannleikann.

,,Jú…en það er alger óþarfi að segja það svona vafningalaust,” segir Nightmare og bendir Phílí á að fylgja sér.  Þeir ganga eftir löngum parketlögðum ganginum, þar sem gólfjalirnar stingast sum staðar upp úr, eins og grasstrá í eyðimörk.  Kaldur andvari kemur inn um holurnar í veggjunum og inn um brotnu rúðurnar.  Leið þeirra liggur fram hjá móttökuborðinu sem hefur verið snúið á hvolf og í gegnum setustofuna.  Phílí lyftir öxlunum upp að eyrum og gengur þungur í spori framhjá hvíta veggnum sem er alsettur sprungum, eins og hann heyri enn og sjái myndirnar úr fölsku minningunni sinni að sjálfum sér að slátra fólkinu með bros á vör.

,,Hvernig komust við heim?” Bunar Phílí úti sér, eins og til að fela hræðsluna eða skipta um umræðuefni.  Hann leiðréttir sig í flýti þegar Nightmare stoppar við sófann við rifna klæðinu og horfir á hann með vonarglampa í augunum.  Phílí hreytir út sér með köldum rómi, til þess að það sé ekki hægt að misskilja hann:,,Til Create.”

,,Svo þú vilt í alvöru fara aftur til Create.  Gerirðu þér grein fyrir að í þetta skipti ertu kominn yfir múrinn.  Þú gætir verið frjáls….”  Nigthmare veifar hendinni leikrænt út í loftið en stirðar svo upp eins og stytta við að gera sér grein fyrir að hann sagði þessi orð upphátt.  Hann snýr höfðinu hægt að Phílí, eins og hann óttist að sjá andlitið hans ljóma upp yfir uppástungunni.

Honum bregður hins vegar illilega við að Phílí horfi á hann ómjúkum augum og segir harðhnjóskulegri röddu:,,Fjölskylda mín og Lína eru í Create.  Ég ætla ekki að yfirgefa þau.”

Nightmare fyllist hvort í tveggja stolti yfir að Phílí skuli loksins vera sýna ábyrð en einnig sorg yfir að hann geri sér grein fyrir að hann muni aldrei komast þaðan í burtu.  Nigthtmare verður þó líka að viðurkenna, þar sem hann hvílir hrufóttu hendina á klæðinu sem lítur út fyrir að villdýr hafi rifið í sundur með klóm sínum, að það undri hann að Phílí skuli ekki lengur reyna fela ást sína á skaparatortímandum.  Reyndar hefur Sóphía augljóslega engan áhuga á Phílí lengur, ef hún þá hafði hann einhvern tímann.  Samningshjónabandið er hvort sem er ekki í gildi, eftir að Phílí varð Dawn eftir öðrum leiðum.

,,Gætirðu ekki líka bara breytt lögunum?  Látið taka múrinn niður…?”

Nightmare hristir höfuðið yfir saklausri bóninni þar sem ólíkt því sem Phílí heldur þá hefur Nigthmare ekki það vald.

Þess í stað spyr Nightmare strangri röddu og lyftir einni augabrún í spurn:,,Lyftan var ekki eyðilögð.  Var það nokkuð?”  Nigtmare minnist þess hvernig þeir töluðust saman einungis með handapötum og augnhreyfingum á meðan niðurrif hótelsins átti sér stað.  Það virtist vera eina leiðin fyrir þá til þess að hafa langt friðsælt samtal, án þess að nein særindi myndu hljótast af misskilningi eða ljótum munnsöfnuði.  Kannski að þeir ættu að venja sig á því að hafa framvegis bara þannig samtöl?

,,Nei, þú stoppaðir mig í því,” svarar Phílí og bendir á óskemmda lyftuna við enda gangsins, þó að gólfjalirnar þar hefðu verið rifnar upp og myndir hent niður af veggjum.  Glerbrot liggja þvers og kruss á milli rifnu gólfjallanna og það glitrar á þau eins og demantaregn.

,,Sem betur fer.”  Nightmare ýttir á takka til að kalla á lyftuna og lyftan opnast með hvellum hljóm.

 

,,Er það bara ég, eða er lyftan lengur á leiðinni en þegar við komum hingað?

 

Nightmare lítur á vasaúrið sem áður þjónaði tilgangi staðsetningartækis og sér að drengurinn hefur lög að mæla.  En í þann mund sem Nightmare ætlar að hann heldur, í fyrsta skipti að segja að Phílí hafi rétt fyrir sér, snarhelmar lyftan allt í einu og Phílí hendir sér á hann.

Í þann stutta tíma sem það tekur fyrir dauft ljósið flökta, rígheldur Phílí utan um Nightmare eins og heimurinn sé í þann mund að farast.

Þegar ljósið hefur loksins ákveðið að haldast kveikt, er eins og kvikni á Phílí líka sem hendist upp og segir óðamála:,,Ég var ekkert hræddur.  Lyftan snarhemlaði allt í einu og ég hentist bara á þig!”  Hann veifar höndunum eins og óður maður og Nightmare á erfitt með að verjast brosi yfir hvernig Phílí reynir í örvæntingu sinni að halda í það litla sem lifir eftir að þrjóska stoltinu.  Brosið hverfur þó jafn fljótt og Nightmare rifjar upp það sem Phílí hafði tautað í þann stutta tíma sem hann hékk utan um hann.

Bjargaðu mér!  Eins og Crasý Sunflower væri komin til þess að taka hann aftur.  Nightmare klemmir augun saman og kreppir hnefann.  Sunrise mun eiga mig á fæti, ef hann hefur gefið drengnum martraðir.

,,Það er fullkomlega eðilegt, að þú sért hræddur eftir þetta allt saman,” segir Nightmare sefandi röddu við Phílí sem klessir sig lengst út í horni lyftunnar eins og hann óttist að smitast af einhverju frá Nightmare.

,,Ég er ekkert hræddur…”  Phílí hvimar augunum að útgönguleið úr lyftuklefanum sem er algerlega stopp.  Titrandi skrokkurinn hans minnir einna helst á mús í gildru.  Nightmare vonar innilega að Phílí horfi ekki á sig sem ógn lengur, þó að hegðun hans bendi skyndilega til hins gagnstæða.

Nigthmare gengur hægt að stjórnborðinu í lyftunni, lítur til Phílís og biður hann að sjá hvort að hann geti ekki komið henni í gagnið.

Phílí þykist fyrst ekkert vita neitt um tæki en þegar Nightmare hvessir augum á hann og segist fullvel vita að hann sé meistarþjófur, gengur Phílí eins og dæmdur maður að stjórnborðinu og tekur plastlokið af.  Færir einhverja víra til, setur þá saman og skellir svo lokinu aftur á.

,,Svona, vonandi að þetta komi henni í gagnið.”  Phílí strýkur svitann af enninu en stífnar upp þegar hann sér svipinn á Nightmare.  Nightmare segir honum þó að óttast ekkert, hann sé ekki í neinum vandræðum fyrir að kunna þetta.

Ekki nema ef þú hafir stoppað lyftuna, en það segir Nightmare ekki upphátt í ljósi þess að það er ekki það langt síðan að hann hafði Phílí fyrir kolrangri sök.

Þegar ekkert gerist, fer Nightmare að gruna að hér sé leyfissköpun á ferð þó að hann finni ekki fyrir neinni orku sem bendi til þess.  En hvað annað gæti þetta verið?

,,Sunrise…ekki gerðir þú þetta?”  Tautar Nightmare og rennir hendinni í gegnum snjóhvítt hárið.

,,BINGÓ!”

Hann og Phílí hendast upp þegar rómur Sunries ómar skyndilega úr hátalarkerfinu í lyftunni.

,,Sunrise!  Hleyptu okkur út á stundinni!” Nightmare þeysist að hátalarnum og hrópar inn í hann.

,,Uss, suss.  Þú ert greinilega löngu hættur að kalla mig almáttugan herra, Sylvester.”

,,Þú ert svo sannarlega löngu fallinn…” muldrar Nightmare og bætir við ófögrum orðum.

,,Ég myndi ekki segja neitt sem ég sæi eftir, ef ég væri þú Sylvester.  Þú hefur gert nóg af þér.”

,,Ég…?”

,,Já, þú og sonur þinn.”

Nightmare lítur á Phílí sem segir ekkert til að mótmæla þessu.  Enda, ef marka má hvernig hann hefur misst kjálkann, þá er hann greinilega of hissa að heyra guðinn skamma Nightmare eins og óþekkan krakka til að meðtaka það sem hann hafði sagt.

,,Hann er ekki alvöru sonur minn…þetta eru ekki Óvinir Decre, Sun…almáttugi herra.”  Það er eins gott að reyna sleikja þetta fífl upp ef við ætlum einhvern tímann að komast héðan út.

,,Jæja, þá barnabarn.  Að þið skylduð voga ykkur að rústa þessu fína hóteli….”

,,Með fullri virðingu fyrir vitsmunum þínum, almáttugi herra, þá gerði almáttugi herra sjálfur mjög ljóta hluti.  Hræða úr öllum líftóruna og…”

,,Já, en það var þraut, Sylvester.  Þraut!  En það sem þú og barn…barna, þitt gerðu var bara óþekkt.  Óþekkt!  Ég hélt að ég þekkti þig betur en það Sylvester.”

Óþekkt?  Er hann að grínast eða…æ, best að leika með.  ,,Ef við segjum fyrirgefðu, ætlarðu þá að leyfa okkur að fara?”  Spyr Nightmare með sínum besta uppgerðarbænar- og iðrunarrómi.

,,Nei.”

,,Hélt ekki…”  Ekkert er auðvelt þegar kemur að Sunrise.

,,Nei, vegna þess að ég átti ekki þetta hótel heldur saklausu Japanarnir.  Ég ætlaði að skila því beint til þeirra eftir að þið væruð farnir.  En hvað sé ég þá…það er allt í rúst!  Hvað heldurðu að þeir munu segja við því?”

Nightmare er brugðið að heyra það.  Hann var viss um að Sunrise ætti hótelið þar sem allur hryllingurinn hafði átt sér stað.  Þannig að hann og Phílíus höfðu verið að hefna sín á vitlausum aðilum?  Nei, þetta fór greinilega mjög í skapið á Sunrise, þannig að þeir náðu fram einhverri hefnd og sýna fram að svona framkoma er til háborinnar skammar.  Reyndar virðist Sunrise ekki hafa náð þeim skilaboðum og fyrst að Sunrise ætlar að koma fram við hann eins og krakka, þá er eins gott fyrir Nightmare að tala við Sunrise á því greindarstigi sem hann er.

,,Af hverju varstu í fyrsta lagi að taka eitthvað sem þú áttir ekki?  Og hvað eru Japanir?”

,,Skiptir engu.  Allavega þið munið dúsa hér og hugsa um það sem þið gerðuð.”  Það heyrist hvernig Sunrise bandar stórvaxinni hendinni í hátalarakerfinu.

Nightmare andvarpar þunglega og segir þreytulegri röddu:,,Þér er ekki alvara, almáttugi herra…Almáttugi herra getur auðveldlega lagað allar skemmdirnar….”

,,En veistu hvað það er mikið vesen!?  Nei, hélt ekki….”

,,En hvað ef ég og Phílíus munum laga allar skemmdirnar?  Væri það nóg?”  Nightmare horfir til Phílís sem situr í horninu eftir samþykki og Phílí kinkar hægt kolli.

,,Nei!  Þið skuluð dúsa hér í skammarkróknum eins þeir óþekktarangar sem þið eruð.”

,,Hversu lengi almáttugi herra?”  Það er víst lítið annað hægt en að fara eftir duttlungum guðsins og sitja þessa fáránlega refsingu af sér…

,,Eins lengi og þarf.”

Nightmare ætlar að mótmæla hástöfum þessu óréttlæti, að enginn með fullu viti myndi hafa skammarkrók hangandi í lausu lofti langt fyrir ofan sjávarmál og aldrei á stærð við skáp en þá bætir Sunrise við:,,En ég ætla að vera góður við ykkur og leyfa ykkur að fara fyrr, ef þið getið leyst eina gátu.”

,,Gátu…?  En þú ætlar ekki að láta ykkur hafa spurninguna er það nokkuð, almáttugi herra?”  Spyr Nightmare milli klemmdra tanna og er svo nálægt hátalarkerfinu að hann andar inn í það þannig að rykið þyrlast upp.

,,Nei, en þið verið að finna svarið.  Vertu sæll, Sylvester!”

,,Þetta er nú meira klúðrið…”  Nightmare hallar sér upp að einum veggnum og lætur sig síga niður með hendur í greipum.

 

Tíminn líður ótrúlega hægt í þessum þrengslum og hita.  Nightmare togar í kirtliskragann til að ná andanum.  Til þess að gera vistina sem óbærilegasta hafði Sunrise gert það að verkum að það var ekki hægt að nota kraftana í lyftunni.  Þögnin er þrúgandi þar inni og það er ótrúlegt að hugsa til þess að hversu hátt þeir eru í raun í háloftunum.  Sem betur fer er þetta ekki glerlyfta, því að annars hefði Nightmare örugglega dáið úr hræðslu við tilhugsunina um að Sunrise gæti auðveldlega látið þá hrapa til bana, ef hann langaði til þess.  Nightmare hugsar til mikils þakklætis hvernig minnið hans getur virkað gloppótt stundum, því að hann hafði ekkert hugsað út í þennan möguleika þegar að lyftan stoppaði allt í einu.  Það var ekki fyrr en hann heyrði í Sunrise sem hann mundi hvers konar vitfirrulyfta þetta er, sem skýst fyrst lengst upp í loft úr fjöllunum og á eftir það sígur niður á ofurhraða niður í Dawn setrið.  En þrátt fyrir sjálfsmorðsferðamátan er þetta eins og að vera í venjulegri lyftu allan tímann.  Þó að það vanti lyftutónlistina eftir að Sunrise kvað upp dóm sinn og lyftan stoppaði.

Nightmare hefur allan tímann reynt að brjóta heilann um hvers konar þraut Sunrise gæti verið að tala um.  Varla var það hvernig lyftan virkar í raun og veru?  Nei, það er of einfalt.  En það var erfitt að reyna hugsa jafn heimskulega og Sunrise í þessum hita.  Nightmare veit ekki hvaðan þessi hiti kemur, því að hann hefði haldið að það ætti að vera ískalt í háloftunum.  Sunrise hlaut að hafa kveikt á miðstöð einhver staðar bara til þess að pirra þá og gera þeim lífið leitt.  Hann er bestur í því.  Hefði Nightmare vita af hvers konar lyftuferð beið þeirra Phílíusar, hefði hann hiklaust frekar farið að klífa niður fjallið þó að það þá myndi taka mörg ár að komast á leiðarenda.  Það er allavega öruggara og þá væri Nightmare allavega í stjórn allan tímann.  Þessi óvissa er að gera út af við hann.  Þegar vasaúrið hættir allt í virka, stendur Nightmare með þjósti á fætur og hyggst grýta því í hátalarakerfið, en í miðri sveiflu sér hann svolítið sem gefur honum skelk í bringu.  Phílí náfölan og titrandi á beinum.

Fram til þessa hafði Phíli ekki sýnt nein viðbrögð við örlögum þeirra, heldur tekið þeim að virtist vera með stóískri ró og Nightmare hafði því ekki haft neinar teljandi áhyggjur af honum.  Nú krýpur hann niður hjá Phílí og tekur um hendur hans:,,Phílíus…hvað er að?”

Phílí svarar engu, heldur starir á hann með hálftrylldum augum.

,,Phílí…?”  Nightmare finnur að hendur hans eru ískaldar viðkomu eins og þeim hefði verið dýft í ísvatn, þrátt fyrir steikjandi hitann þar inni.  Hann tekur um axlir hans og hristir hann fram og til baka til að vekja hann af dofanum:,,Phílí, svaraðu mér.  Ég get ekki hjálpað þér, ef ég veit ekki hvað amar að….”

Tíður andardráttur hans verður skyndilega slöróttur.

,,Phílí, andaðu djúpt og segðu mér hvað er að,” segir Nightmare áríðandi röddu.  Ekki er þetta þrautin!?  Ef Sunrise er eina ferðina enn að gera eitthvað við Phílí, þá mun ég rífa lyftudyrnar upp á gátt og fljúga til heimilis hans og gefa honum einn vel útilátinn á hann.

,,Ég…ég…”  segir Phílí á milli þess sem hann reynir að ná andanum:,,Ég…”

,,Já, hvað Phílí?”  Segir Nightmare hvetjandi röddu, þar sem hann krýpur í augnhæð við hann.

,,Ég er með innilokunarkennd…” nær Phílí loks að koma út sér og forðast áhyggjufullt augnaráðið hans Nightmare.

Kvíðakast..hann er bara að fá kvíðakast… Nightmare finnur þungann lyftast frá brjósti sínu við þær upplýsingar en reiðin út í Sunrise hverfur ekki.

,,Heyriðu það Sunrise!  Þú getur ekki pínt drenginn svona.”

,,En þá væri þetta varla refsing,” segir Sunrise kalt.

,,Þér ekki alvara.  Sérðu ekki hvað honum líður illa!?”  Nightmare stendur með þjósti á fætur og finnur sér til skelfingar að lyftan hristist öll:,,Sunrise, hættu þessu!  Þú gerir bara illt verra!”

,,Hann hefði átt að hugsa út í afleiðingarnar af því sem hann var að gera…nei, þú hefðir átt að gera það Sylvester.  Þú átt að vita betur,”  segir Sunrise og heldur áfram hristningnum þannig að Phílí kjökrar og grípur um höfuðið.

,,Almáttugi herra, gerðu það hjálpaði honum.”  Nightmare spennir greipar í von um að ná í frekjulega guðsins.

,,Hjálpa honum, hvernig?”  Spyr Sunrise með uppgerðarsakleysi en bætir svo við:,,Þetta er ekki hluti af þrautinni.  En hún tengist samt þannig séð fjölskyldu hans.”

Nigthtmare langar helst að hrópa að honum ókvæðisorð en þar sem hann veit að það mun ekki hjálpa Phílí vitund að hann missi endilega stjórn á skapi sínu, þá segir hann þess í stað:,,Skapaðu Createís fyrir hann.”

Jafn skjótt og Nightmare hefur lokið við setninguna myndast í loftinu fyrir framan hann svífandi Createís.  Nightmare, sem man eftir að þakka guðinum fyrir með því að hneiga sig fyrir framan hátalarakerfið, grípur Createísinn áður en hann skellur til jarðar og réttir skjálfandi Phílí hann.

Á því sama augnabliki og Createísinn kemur fyrir sjónir Phílis, lifnar yfir stjörfum augum hans, skjálftinn hættir um stund og hann tekur við honum úr hendi Nightmare.  En þá gerist svolítið annað sem fær Nightmare til að efast um allt sem taldi sig vita um drenginn.  Phílí fer að háskæla án þess að bragða á ísnum.

,,Phílí…hvað er nú að…?”  Spyr Nightmare og gerir sitt besta til þess að halda gremjunni úr röddinni til að hræða ekki drenginn:,,Ég hélt að þetta væri uppáhaldið þitt.”

Augun hans eru mistruð af tárum og hann kinkar kolli án þess að segja neitt.

,,Ætlarðu þá ekki að borða hann?”

Aftur kinkar Phílí kolli og hann tekur fyrsta bitann af ísnum.

,,Hvað segir maður þá?”

,,Takk…”  segir Phílí hljómlausri röddu og Nightmare þurrkar tárin hans burt með handarbakinu.

,,Svona, svona.  Er núna ekki allt í lagi?”  Nightmare klappar á bakið honum á mjög vandræðalegan hátt, þar sem hann er ekki vanur svona aðstæðum.

Phílí kinkar aftur kolli og allt gengur að óskum, þar til hann kemur að tortímandahlutanum af ísnum.  Hann snarhættir að borða og horfir skelkuðum augum á Nightmare, eins og hann haldi að hann muni öskra á fyrir að taka næsta bita.

,,Auðitað máttu borða hann.  Þetta er bara ís.”  Nigthmare yppir öxlum og sér ekki hvaða vandræðagangur er í kringum þetta allt saman.

En það síðasta sem Nightmare á von á er að Phílí fari aftur að gráta.  Hvað í…átti ég að öskra á hann?  En ég var bara reyna vera góður…

Í þetta skiptið heldur þó Phílí áfram að borða ísinn, þó að tárin haldi áfram að flæða niður kinnarnar. Nightmare vogar varla að hreyfa sig fyrr en drengurinn hefur klárað ísinn upp til agna.

,,Jæja…?”  Spyr Nigthtmare þegar Phílí hefur kyngt síðasta bitanum.

,,Jæja…hvað?”  Spyr Phílí hjáróma röddu þar sem hann leggur höfuðið ofan á og faðmar að sér hnén sín.

,,Af hverju brástu svona við?”

,,Hvernig…?”

Nightmare bendir á nýmynduð tárin á kinnum Phílís sem þurrkar þau með hraði í burtu, eins og hann sé fyrst að taka eftir þeim núna.

,,Æ…bara…ég fór að hugsa um mömmu…”  Phílí faðmar hnén sín fastar og grefur höfuðið lengra niður í kjöltuna, eins og hann sé að reyna láta sig hverfa.

,,Mömmu þína…?”  Nightmare man skyndilega eftir því sem Phílí hafði sagt þar sem hann var var bundinn við staurinn: ,,Ég skil núna…ég var skrímsli en ekki mamma.  Mamma reyndi að drepa mig af því að ég er skrímsli…alveg eins og systir hennar…alveg nákvæmlega eins…”

,,Mamma þín…læsti hún þig einhvern tímann inn í skáp?”  Spyr Nightmare varfærnislega þegar hann reynir að púsla þessu saman í höfðinu á sér og eftir að Phílí hefur kinkað kolli, bætir hann við:,,Og öskraði á þig…og sló kannski þegar þú borðar tortímandahlutann af Createísnum?”

Phílí kinkar kolli og Nightmare bölvar í höfðinu yfir að Phílí eigi bara slæmar minningar um móður sína.

,,Ekki eru örlög Evítu hluti af þrautinni?”  Spyr Nightmare með hugtengslum til að styggja ekki Phílí frekar og Sunrise svarar jafnóðum:,,Nei.  Ekkert tengt Evítu, þannig séð.  En þú ert heitur mjög heitur.  Tengt fjölskyldu hennar.”

Phílí hlær skyndilega gleðisnauðum hlátri:,,Veistu að um tíma, þá var ég þakklátur að mömmu hefði verið eytt?  Að þá væri ég loksins laus úr þessu helvíti….”

,,Þú varst bara fimm ára þegar henni var eytt.  Þú getur ekki áfellst þig fyrir að hafa hugsað svona…”  Tengt fjölskyldu hennar?

,,Des var hetja mín.  Alveg eins og hvernig hann verndaði mig frá henni á meðan hún lifði.”

Nightmare veit varla hvað hann á að segja við þessu og því ákveður hann frekar að þegja og leyfa Phílí að tala út.  En þegar Phílí segir ekkert fleira, spyr Nightmare:,,Var?  Þannig að Destroy er ekki lengur hetjan þín?”

Phílí lítur loks á Nightmare, eins og hann sé fyrst að muna eftir honum þarna:,,Ha, jú.  Auðvitað.  Hann verður alltaf…hetja mín…”  En svo er eins og hann muni við hvern hann er tala og því dregur Phílí sig lengra saman í kuðung:,,En ég vildi samt bara að hann myndi taka vondu mömmu burt ekki góðu.  Ekki þessari sem ég mundi eftir og þessari sem kom alltaf strax á eftir að vonda mamma gerði eitthvað.”

Phílí réttir sig við og leggur sig svo aftur saman, eins og hann sé gormur:,,Í dag veit ég þó að mamma var auðvitað bara ein.  Það var engin góð eða vond mamma.  Bara ein mamma.  Mamma sem hataði mig fyrir það sem ég gæti orðið…fyrir það sem ég er…skrímsli.  Ég skil núna hvað hún var að reyna gera.  Reyna bjarga heiminum frá mér…”

,,Phílíus!  Ekki segja svona!”

Phílíus verður svo um hvernig raddstyrkur Nightmare fer úr öllu valdi, að hann hendist upp eins og hann hafi orðið fyrir sprengju.

Andiltið á Nightmare er afskræmt af sorg og reiði, þar sem hann grípur fast um titrandi axlir Phílís og neyðir hann til að horfa í augun á sér:,,Hlustaðu á mig.  Mamma þín…mömmu þinni var ekki sjálfráðið en það þýðir samt ekki að þetta hafi verið réttætanlegt á neinn hátt.  Mamma þín hataði sjálfan sig fyrir að hafa gert þér þetta.  Hún var í raun dáinn daginn sem þetta gerðist.”

,,Hvernig…veistu..?”

,,Vegna þessa að hún kom til mín og sagði mér það.”

 

,,Almáttugi herra.  Mér finnst eins og ég sé að breytast í skrímsli.  Ég man aldrei hvað ég geri en það næsta sem ég veit er að aumingja Phílíus minn hefur verið læstur inn í skáp eða hent út úr húsinu, þar sem hann hefur leitað huggunar hjá tortímandanum í næsta húsi.  Já, öflugasti tortímandinn hefur gengið syni mínum í föðurstað þar sem ég er svo vond móðir!”

,,Ég hlustaði fyrst ekkert á hvað tortímandinn var að segja við mig.  Hann sagði mér að hætta vera vond við son minn og ég trúði honum ekki..trúði ekki því sem ég var að heyra.”

,,Almáttugi herra, ég get ekki verið ein með syni mínum.  Ég..var næstum búin að…drepa hann um daginn.  Rís Fíl innsiglið kom og allt!  Ég…ég er dáin innra með mér.  Ég dó innra með þér, þegar ég skildi að það var ég sem hafði gert alla þessa hræðilegu hluti við son minn.  Við aumingja saklausa son minn sem hafði ekkert til saka unnið, ekkert!

,,Nightmare, ég vil…helst…deyja.”

,,Sagði mamma þetta…?”  Spyr Phílí grátklökkni röddu og blikkar augunum undrandi.

,,Já og…”

,,En af hverju gerði hún þetta þá?”  Spyr Phílí ásakandi rómi eins og Nightmare hafi öll svörin.

Axlirnar á Nightmare lympast niður í þann mund sem hann sleppir stífum öxlum Phílís:,,Ég veit það ekki.”

En Nightmare man hins vegar eins og það hefði gerst í gær, hvernig Cre-Tes hafði komið innan úr myrkrinu ásamt tortímanda sínum, eftir að systir hans var farin og sagt óþolandi sigrirhósandi röddu:,,Jæja, nú hlýtur þú að vera sannfærður um að halda fórnininni áfram.  Þú heyrðir í Creu-Títu.  Systir mín vill þetta sjálf.”

 

Þetta er eitt af þeim ótal málum sem Nightmare getur ekki beðið eftir að rannsaka í sambandi við Cre-Tes.  Nigthmare slær sig á ennið eins og hann sé að drepa flugu, þegar honum flýgur ein hugdetta í hug.  Cre-Tes.  Tetes…Bíddu…ekki tengt Evítu…þannig séð.  Tengt fjölskyldu Phílíusar.  Rís Fíl…

Loks rennur upp fyrir Nightmare ljós, hann snýr sér að hátalarakerfinu og segir með fullvissu í röddinni:,,Almáttugi herra.  Þú vilt að ég hætti að rannsaka Cre-Tes Rís Fíl.”

,,BINGÓ!”  Um leið og gjallandi rómur hans Sunrise heyrist úr hátalarakerfinu fer lyftan af stað.

,,Cre-Tes? Hvað gerði Credesarfíflið?”  Spyr Phílí sem hefur enn ekki hugmynd um að frændi hans tengist morði systur hans og sálnaleitinni og slítur sig loks frá minningunum um móður sína.

,,En almáttugi herra.  Cre-Tes hefur eitthvað illt í hyggju…hann..,” segir Nightmare við Sunrise og forðast spurningu Phílíusar.  Hann bölvar yfir að hafa ekki sagt svarið frekar með hugtengslum.   Það síðasta sem hann vill er að Phílí fái enn meiri ástæðu til að hata frænda sinn, þar sem að ef Phílí myndi leita hefndar, myndi Cre-Tes örugglega ekki hika við að drepa hann eða slasa hann lífshættulega.  Eins og hann hefur alltaf gert.  Anna lét endurskapa sig til að vernda Phílí frá þeim sem tók sálina hennar…ég ætla að vernda hann líka.

,,Láttu mig hafa áhyggjur af því.  Ég mun sjá um hann,” segir Sunrise kæruleysislegum rómi og virðist hafa gleymt allri reiðinni frá því áðan.

Nú, kannski með þvi loka hann inni í lyftu…?  Hugsar Nightmare pirraður.  Cre-Tes er stórhættulegur og verður að taka úr umferð hið snarasta…

,,Sylvester, ég veit meira en þú heldur,”  segir Sunrise eins og hann hafi heyrt hugsanir Nightmare.

,,Nú, já og af hverju má ég ekki vita það.  Er ég ekki í stjórninni þinni?”  Spyr Nightmare og er ekkert að hafa fyrir því að fela frekjutóninn í röddinni.  Hann orðin leiður á yfirganginum í Sunrise.

,,Vissulega en þetta er of viðkvæmt mál.”

,,Rís Fíl fórnin?”

,,Eitthvað svoleiðis og ég efast um að þú viljir enda eins og langafi þinn sem streiddist á móti henni.”

,,Sem hann fann lækningu við, áttu við.”

,,Það er engin lækningin til.”

,,STOPP!”  Öskar Phílí skyndilega af öllum lífs og sálarkröftum og eins eftir skipun, snarhemlar lyftan.  Í þetta sinn þrammar Phílí reiðilega til Nightmare í stað þess að henda sér hann á hann og leita huggunar.

,,Phílí, hvað ertu að gera?  Ég hélt þú vildir út úr lyftunni.  Ég hélt að þú værir að drepast úr innilokundarkennd?”  Spyr Nightmare hægt eins og það þyrfti að minna Phílíus á þær þjáningar sem hann gekk í gegnum.

,,Segðu mér allt um Rís Fíl fórnina.  Það er tengt mömmu minn er það ekki?  Credesarfíflið gerði eitthvað við hana…”

Nightmare forðast hvasst augnaráð Phílís, eins og það gæti skorið hann og hrópar þess í stað að hátalarakerfinu:,,Og Sunrise af hverju stoppaðir þú lyftuna aftur!?”

,,Bara,”  segir Sunrise og það heyrist í yppandi öxlum:,,En Phílíus Dawn.  Rís Fíl fórnin kemur þér ekki lengur við þar sem þú ert ekki Rís Fíl lengur.”  Það heyrist í hristandi höfði.

,,En systir mín!  Þetta kemur núlifandi systur minni við.”  Nú er komið að Phílí að vera pirraður út í Sunrise.  Hann lemur í hátalarakerfið en gefur svo frá sér lítið óp, grípur um aumu hendina og blæs á hana.

,,Systir þín.  Hún veit um hvað fórnin snýst þar sem langalangaamma hennar sagði henni allt um hana.  Spurðu hana frekar.”   Sunrise opnar lyftuna með hvelli, spýtir þeim úr út henni og skyndilega eru Phílíus og Nightmare staddir í Dawn setrinu.

 

Persónulýsing – Afternoon Tea

Í tilefni þess að í dag rennur upp Afternoon mánuður, mánuðurinn hans Tea, er hér persónulýsing sem ég skrifaði einu sinni um hann í Ritsmiðju Kópavogs. 🙂  Í raun eru þetta hugleiðingar hans.

Afternoon Tea

Kubbslegri hönd er rennt í gegnum stutt mosagrænt hár og blaðgræn augu horfa á krakkana, er skrifa sem óðir væru.  Hann hlær góðlátlega og klórar sér í mosagrænu alskegginu.  Barnabarnabarn hans, sem situr í öftustu röð, skrifar af kappi, með tunguna í munnvikinu, einbeitt á svip.  Hann er dauðfeginn yfir því að hún sé hætt að hugsa um byltingar og farin að lifa lífinu eins og venjuleg táningsstúlka.  Tja, heimurinn mætti kannski vera betri, en er nokkuð víst, að ef þú hendir þeim sem hafa stjórnað í gegnum ár og aldir, burt eins og tepokunum sem þú ert hættur að nota, að þú getir verið viss um að eitthvað betra komi í staðinn?  Nei, það verður fyrst að breyta hugmyndafræðinni.  Hún er það sem stjórnar fólkinu.  Það gerir ekki hlutina að ástæðulausu.  Ég ætti að vita það eftir fimmhundruð og eitt ár.  Yngsta barn mitt trúði ekki á hana og því var það aflífað fyrir að vilja breyta henni…vesalings drengurinn minn, sonur hans og sonardóttir…  

„Þegiðu Tea!”  Myndi Nightmare örugglega segja ef hann heyrði til mín núna.  „Þau eru öll svikarar og eiga enga samúð skilið,” myndi hann bæta við, þar sem ég bæri hendurnar fyrir mig, bítandi á vör.  Líkt og þau væru jafn miklir svikarar, eins og hún, sem hóf stríðið fyrir níuhundruð sjötíu og sjö árum síðan.  Kennir saga manni aldrei neitt?  Er hún ekkert annað en skemmtilegur fróðleikur um gamla daga?  Til hvers er ég að kenna hana, ef hún kennir í raun engum neitt???  

Af hverju sting ég aldrei upp í þennan mann?  Af hverju læt ég hann komast upp með þetta allt í minn garð og fjölskyldu minnar!?  Hann hefur verið mun styttra í þessari stjórn heldur en ég, ekki nema fimmtán ár og er mörg hundruðum árum yngri.  Samt lætur hann, eins og hann ráði öllu.  Það er allt út af þessari hugmyndafræði.  Mér ekki treyst til neins.  Ekki eftir þetta sem gerðist með son minn.  Ég væri löngu hættur, ef ekki væri fyrir barnabarnabarn mitt.  Ég verð að vernda það fyrir þessum manni.  Sama hvort að hún hefur trú á mér eða ekki.  Segir að ég sé bara upp á punt í stjórninni.  Sonur minn var sama sinnis og því fór svona illa fyrir honum.  Ég verð að bæta fyrir það, sem mér tókst ekki að gera fyrir tuttugu og sex árum, fyrir hann og son hans...

Í miðjum hugleiðingum sínum, sýpur hann á grænum bollanum og hopar hæð sína í loft upp, sem er frekar lítil.  Kaffi!  Hver breytti innihaldi bollans?  Ég þoli ekki kaffi!  Hryllir sig og breytir kaffinu, með mætti sínum í grænt te og raular lagstúf um allar tetegundir heimsins.  Ah, þetta er betra.  Blæs á það, en er illilega brugðið, þegar hann lítur á klukkuna á veggnum.  Með miklum ákáfa klappar hann saman lófunum og segir:„Jæja, telaufin mín.  Þá er tíminn búin.  Vinsamlegast skiljið eftir blöðin á borðinu.”  Óánægjustunur berast frá öllum bekknum, sem gengur þó frá skriffærunum og streymir út um dyrnar.  Er hann stendur upp, flaksar hvíti kirtillinn um fótleggi hans og það eina sem heyrist í gervallri kennslustofunni, er þegar að sandalar hans stíga létt á gólfið, við söfnun prófblaðanna.